Het ontdekken van Sardinië

De tijd om het vliegtuig in te stappen was aangebroken. Ik vloog naar Olbia, een groot stadje op het eiland Sardinië. Het half uur vertraging had mij geïrriteerd, doch zo erg vond ik het nu ook weer niet. Ik hield wel van enig ongemak, dus kon de verlate vlucht geen roet in het eten gooien. In de lang per naar de Gates van EASYJETS toestellen waren muurfoto's opgehangen die een beeld gaven van Nederland, waar ik stond zag ik de indrukwekkende Bijlmerflat in Amsterdam. Het leek erg dichtbij vanaf 10 meter en zou alleen herkend worden wie in de stad aan de Amstel is geweest. Het volgestopte EASYJET toestel werd bestuurd door een piloot die zich geen kopzorgen maakte over de verloren tijd aan de grond. Hij had met meer motorenkracht de landingstijd met ongeveer 10 minuten verkort.

De duisternis van de avond was ingevallen en alleen de schaarse lichten langs de wegen gaven enig zicht op de omgeving. Ik wist dat Sardinië groter was als Nederland maar toch langgerekter dan het noordelijk gelegen Corsica. In tegenstelling dat het Frans daar de voertaal is, hadden de Italianen beslag gelegd op dit eiland. Met tussenpozen gingen we goedverlichte tunnels onderdoor, een teken dat hier ruige heuvels het landschap overheerste. De lichtputjes in het gangpad gaven de enige verlichting dat duidelijk maakte de weg naar de uitgang direct te kunnen vinden. Voor de gemiddelde dagtoerist die vermoeid is, was dit busreisje naar de camping Mandras net vol te houden. Mijn ogen had ik nog wijd open en stiekem hoopte ik dat het beloofde avondmaal bij aankomst klaar stond. Dat was niet overdreven voorzichtig gezegd. Van de 30 pizzadozen voor een groep van 12 man bleven er uiteindelijk twee halve pizza's in dozen over. War daarmee gebeurde had onze groepsleider Andre natuurlijk wel voorzien. Hij zou ons deze week bijpraten over het campingprogramma, echter eerst moesten de overgebleven pizzastukken worden opgegeten om zijn eigen honger te stillen.

Het ochtendalarm ging om 06.15 uur lokale tijd, ik wilde de schitterende wandeltocht langs de vele fruitbomen niet missen. Mijn ruime bungalowtent met tweepersoonsbed kon ik nu bij daglicht aanschouwen. Eerst zouden we bij de receptie in een half uur gaan ontbijten en daarna vertrekken naar het hooggebergte. Het leek erop dat de ochtendwarmte de hele dag zou aanhouden, maar niet zo fel dat je niets kunt ondernemen. De raad om minimaal een liter water mee te nemen sloeg ik niet in de wind. Na het plaatsje Siniscola ging het alsmaar hoger over de slalomweg langs bergtoppen. We betraden het gebied in dat bekend staat om zijn vruchtbomen, waarbij er uitleg zou volgen door onze vrouwelijke gids. Ze bevond zich lang genoeg op het eiland om dergelijke informatie te geven. Met een verkregen wandelstok liep ik met de groep de FRUIT PORTE MARTE ALBO route naar beneden, wat ons in 800 meter lager naar Siniscola zou voeren. Het geplukte fruit bevatte veel pitten en, gezien het warme klimaat, vergelijk met de fruitbomen uit Spanje en Portugal. Eenmaal struinde we een avontuurlijk paadje met een snelstromend beekje, toch een verrassing. Ruim voor 12 uur kwamen we in het Sardijnse stadje waar de centrale fontein de mogelijkheid bood voor het vullen van de lege waterfles. Voldoende drinken en insmeren met zonnebrandcrème had leider Andre sterk aanbevolen.

De vrije zondagmiddag konden we zelf indelen, een shuttle naar strand van Sant Luca was niet af te slaan, wilde ik het zeewater in. Met deze taxi vertrekken om 14.00 uur heen- en teruggaan om 17.00 uur zou het zeker goed komen. In mijn zwarte onderbroek ging ik het heldere zeewater in, ervan uitgaand dat het ondergoed wel zou opdrogen als ik op het strand opdroogde. Deze gedachte was een misrekening. Het fijne zand bleef op de katoenen stof plakken, het kledingstuk zou gewassen moeten worden, alvorens het schoon te dragen. Het experiment was mislukt. De zonnebrandcrème echter, had wel het juiste effect, geen pijnlijke verbrandingsplekken toen ik die avond in bed lag. 

Het risico om met een actieve groep de campingvakantie door te brengen werd op maandag duidelijk. Ik had de Hike-variant gekozen, veel relaxen en een drietal wandelingetjes maken. Alle sportieve watergekken vertrokken om 10.00 uur naar een groot meer om in kano's te peddelen en wiebelende zeilboten zich te vermaken. De raad van mijn ouders om geen gekke activiteiten te beginnen in het water nam ik ten harte. Het wandelen kwam bovenaan de aangeboden watersportactiviteiten. Ik had mijn massageafspraak met Sheila, de oude vrouw met kennis over de massageolie op de menselijke huid. Helaas viel ik het laatste kwartiertje van de massagetijd in een middagslaapje, zonder te beseffen dat mijn gezicht geheel rimpelvrij was gemasseerd. Vreemd kon ik tijdens de lunch van 13.00 uur niet merken geheel gestroomlijnd was. Misschien juist een teken dat Sheila het juist had gedaan.

 

Het zwembad van de camping wilde ik deze vrije middag extra lang van genieten. Tegen half zes zouden de watersporters terugkomen, nog ruim 5 en half uur te gaan. Het Duitse gezin en de spelende kinderen waren het gezelschap toen ik mij had genesteld op het grasveldje. Ik had geen oog voor het balspel alleen het waterbassin, dat staand kwam tot mijn borst, vond ik fijn om wat in te baden. De aanwezigheid van de Duitse man, zittend op de kant, gebruikte ik voor het aan wal komen uit angst van uitstaptreden uit te glijden. Dit was ook het voorgevoel waarom ik de watersport liever aan anderen overliet. Na twee uur hield ik het voorgezien, de spelende kinderen hadden echter nog genoeg energie om het balspel voort te zetten. Ik had de hangmatten gisteren al ontdekt, hier kon ik mijn saaie uurtjes overdenken en de boombladeren gadeslaan. Morgen zou de de Hike-reiziger aan zijn trekken komen. 

Die ochtend kon ik niet meer uitslapen! Het feit dat het eerste ochtendlicht zich om 06.00 uur aandiende was al te vroeg. Om zeven uur ontbijten en een half uur later vertrekken met het busje was realiteit geworden. Het natuurgebied OASI BIDEROSA was geschikt voor ochtendwandelaars maximaal vier uur doorheen te struinen. Het grijze Mercedesbusje vertrok keurig op tijd om na vijf kilometer ons wandelgroepje af te zetten bij op een zandparkeerplaats. Achter ons bevonden zich de lelijke oranje rotsen, een afschuwelijk contrast in dit lege gebied, hopelijk zou er nog een uitzichtspunt komen. Een warempel, na een half uurtje een wandelpad volgend, kwam het grandioze uitzicht op de hoogste top van deze dag. De verwijzing naar het startpunt, door de groepsleidster werd bevestigd. Na een kleine vijf kilometer kwamen we tot bij het langgerekte strand. Het rotspaadje hield op bij een splitsing, afslag vier verwees ons door over de zandweg voor auto's. Hoe een man van 34 jaar alleen gelaten wordt door zes vrouwen tussen 40 en 50 jaar bewees het laatste stukje langs de zee wel. De blote voetjes al lopend door het zilte zeewater was er voor mij niet bij, dat had ik voor vanmiddag gepland. Ik moest jammerlijk toezien hoe ik met dichte wandelschoenen wegzakte in het mulle zand met schelpjes en de vrouwen druk pratend de vloedlijn afkeken naar aangespoelde voorwerpen. Ik werd vervolgens doorverwezen naar een strandtentje met gele parasols, de vrouwen kozen ervoor te gaan baden. Alleen het roze waterijsje kon de situatie enigszins verzachten. Om 11.30 uur zag ik het Mercedesbusje in de verte komen aanrijden, ze waren dus niet vergeten de lift naar de camping te regelen. Beschaamd zette ik korte stappen over het ruime parkeerterrein dat ik drie kilometer tot het busje moest afleggen. Ik hoopte stiekem niet dat de zes vrouwen nog aan het zwemmen waren, dat ze toch wilden uitproberen? Uitgedacht dat er tenminste 1 vrouw bijtijds het parkeerterrein had bereikt, gluurde ik achterom en zag haar aanstrompelen op teenslippers en met een rugzakje met kleding. Bij aankomst bij het Mercedesbusje waren alle zes vrouwen weer bijelkaar en was de wandeling afgelopen. De troost om elkaar te ontmoeten stelde mij gerust, drie kwartier eenzaam wachten vond ik lang genoeg. Het busje draaide terug naar de asfaltweg, drie kilometer verderop. Nu pas viel mij het ouderlijke en onverzorgde uiterlijk op, wat ik wel in deze omgeving vond passen. Gevuld met grijze bekleding en grote ramen hoorde het thuis op avontuurlijke wegen. 

In dit terrein kon je beter niet met een nieuwe auto rondtoeren, liever een aftands wagentje dat zich thuis voelde op ruw terrein.  

Na de lunch besloot ik te kiezen voor een groepswandeling naar het stadje Sant Luca, het zou mij een half uur wandelen kosten vanaf de camping. Dat ik uit dommigheid mijn handdoek vergat, bleek ook weer de waarheid. Zonder handdoek naar het strand gaan is niet slim, echter de reisgenoot die mij vergezelde besloot van de nood een deugd te maken. Ik dacht eerst dat we naar een sportwinkeltje liepen, dat ik echter verkeerd. De Afrikaanse verkoper had genoeg handdoeken over zijn ene arm om iedere strandganger voor een dag te voorzien. De Sardinië-handdoek koos de reisgenoot voor mij uit en betaalde 10 euro, na flink aandringen voor afdingen van het strandartikel. Vergeten maar met een nieuw exemplaar in mijn bezit moest ik mijn reisgenoot wel trakteren op een biertje, vanavond vlak voor het slapen gaan. 

Wie eens heeft besloten een uur een boek te gaan lezen, wil bij interesse niet meer stoppen. Bij Simone van der Vlugt had de verhaallijn mijn aangescherpt om te weten hoe de Germanen leefde toen de Romeinen aan de macht waren. Ik had desnoods tot het avondeten om het boek hoofdstuk voor hoofdstuk te lezen, maar ik wist dat dat niet zou lukken. Een massageafspraak en een bezoekje aan het kiezelstrand had ik vastgeprikt op de vakantiekalender. Het meegezogen worden in het spannende verhaal duurde slechts een uur. Om 10.00 uur waren de mountainbikers en cayenklimmers al begonnen aan hun activiteit. Het vervelen op de camping had twee voordelen: ik kon zelf bepalen of het zin had een activiteit te beëindigen. En het leren vereenzamen, er waren haast geen groepsgenoten op het campingterrein, in een warme omgeving leert je om je voldoende in te smeren. Dit moest wel 3 maal per dag. Ongeveer tien medereizigers hadden de camping verlaten, ik was de achterblijver. Naarmate de ochtenduurtjes waren verstreken had ik het Italiaanse radiostation met bekende popmuziek geluisterd.  

Het kiezelstrandje lag op een kwartier lopen vanaf de camping en een goed idee na het nuttigen van een warme lunch. Bij Decathlon, een groothandel in sportartikelen, had ik Snorkelschoentjes gekocht op aanraden van de groepsleider Andre. En terecht! De griezelige kiezelsteentje kwamen niet op mijn blote voeten, wel in de schoentjes die vervolgens wegzakten in het zeewater. Ze mochten tegen de kiezelsteentjes bestand zijn, ik kwam er nauwelijks mee vooruit. De weinige strandgangers liep ik moeizaam voorbij, de verleiding terug te keren naar mijn achtergelaten wandelschoenen was erg groot. Om straks in het chloorwater van het zwembad met mijn voetjes te poedelen kon het leed verzachten van dit voorval. Maar voor ik ging omkeerde naar de camping had de diepblauwe zee zoveel invloed op mij, dat ik de over eerst het bosweggetje wilde volgen. De verveling op de camping verdween toen ik bekende gezichten zag langslopen die mij bekend voorkwamen. Het zoveelste toetje van deze vakantieweek was wel heel bijzonder te noemen. De substantie bestond uit blubberige kwark met een schep yoghurtijs en verstopte kersen in het mengsel. 

Wie een heilige plaats heeft bezocht weet dat het vaak de kerk is geweest die een rol heeft gespeeld. Op Sardinië hebben torens van opgestapelde stenen aangeduid dat de vroegere bevolking zich verenigd voelde met, in dit geval, de zon. Via een wandelpaadje na drie kilometer konden we de heilige plaats aanschouwen. Rond 12.00 uur lokale tijd om bereikte we deze heilige plaats, de prehistorische Nuqalen, middenin het woestijnlandschap. 

Een half uur eerder was het bezoek aan het plaatsje Irgoly de moeite geweest, creatieve schilderingen op lange muurtjes naast de huizen.

Om het ruige woestijnlandschap vanuit de touringcar in te stappen was niet handig zonder waterfles. Slechts het vooruitzicht een half uur later onze weg te vervolgen naar een geschikte picknickplaats kon de pret niet bederven. Hoe hoger de touringcar reed, des te bewolkter werd de lucht. De chauffeur parkeerde het grote voertuig op een klein stukje parkeerruimte voor de picknick. Op deze hoogte werd de lange draagbare box uitgeladen, en de inhoud voorzag ons van het hongergevoel in de maag. Het struikgewas was een ideale plek voor een plaspauze, bij gebrek aan geschikt sanitair. Zelfs de vrouwen besloten op veilige afstand een plasje te wagen. De lunch had dit besluit uitgelokt.

De rit naar de kerk hoogste kerk van het eiland in het hoogste dorp dat ik ooit hand gezien. Het rotsachtige paadje deed mij beseffen niet zonder wandelschoenen op pad te gaan. Met sandalen of slippers liet ik liever aan anderen over. De achteruitgang van de kerk grensde aan de immense afgrond, dat je vooral niet met een aanloop moeste overwinnen. Diep in het dal kwamen vier asfaltwegen uit op een minirotonde, net of je het zo in je huiskamer kunt aanleggen. Alleen de weggebruikers wisten dat opletten niet onbelangrijk was. De tussenstop bij de duurst gebouwde ijssalon van Sardinië was wel realiteit, de sorbetijsjes waren van een hoge kwaliteit. Na een kwartier had iedereen uit de groep de smaaksensatie geproefd en werd de terugreis naar de camping ingezet. Bij het zien van de weinige regendruppels op het busraam gingen mijn gedachten naar het weinige wasgoed naast mijn tent. Een regenbui kon alle was direct laten verzuipen op het wasnet. Maar het viel reuze mee en kon de pret niet bederven!              

Sardinië kent in de zomermaanden nauwelijks neerslag, het advies de tentgordijntjes te openen was dus een zinloos advies.

Op deze relaxte-reis was het uitstapje met een plezierboot inbegrepen. In rustige slagen en met ruim twaalf uur op zee, vaarde we het vissersplaatsje uit. Voor 50 euro exclusief drank op de boot kon dit er wel van af. Met minstens windkracht vier vaarden we de langgerekte kust af naar het zuiden van het eiland. Het deinen van de boot kon niet voorkomen dat misselijk werd, maar dat was niet het ergste. Het missen van zwembroek en handdoek kwam niet goed uit. Op het grotteneiland met zijn gapende afgronden had ik geen zwemuitrusting nodig, de zeven kilometer heen- en terug wandelen over de aangelegde roosters was geen enkel probleem. Pas bij het eerste strandje mocht ik mij in een half uur verpozen in de warmte. Bij het tweede strand keek ik jaloers de rotsduikers en snorkelaars na die het water bedwongen. De twee uur besteedde ik kort aan een voetbadje dat overspoeld werd met aangespoeld zand. Mijn voetjes ervoeren erg fijne kiezelsteentjes en zonder dat ik het wist nam ik er nog een aantal mee in mijn wandelschoenen. Niet voor herhaling vatbaar, mochten we nog een strandje bezoeken. Dat de eilanden behouden werden voor de toeristen, kondigde het bordje met het advies te doneren op een bankrekening. De ondernemer in mij zei dat een eenmalige gift tot een mogelijkheid kon behoren. De HAPPY HOUR hield een gratis drankje (eerder betaald) in, wat inhield de passagiers toch een van een verrassend drankje te voorzien. Wat drinken betreft hadden we leuk vooruitzicht. Na het pizzamaal in het campingrestaurant mocht de likeurproeverij niet ontbreken. Maar liefst zes halfvolle proefbekertjes kreeg ik aangereikt met diverse sterke drank erin. Ik peinsde er niet over met mijn medicijnen het bekertje tot de bodem leeg te drinken. Een nipje was voldoende. De massagevrouw, van eerder deze week, schonk mijn volle proefbekertjes met een typisch vermaakgezicht in de drankfles. De korte nipjes waren allen verslavend geweest voor de smaakpapillen.

Het late tijdstip dat we de terugreis naar de luchthaven ondernamen, mocht perfect genoemd worden. Om de tijd tot 17.00 uur in het zwembadje door te brengen wilde ik niet. Een luieruurtje in de hangmat en kort wandelingetje ondernemen had meer waarde. Het grote stadje dat ik met het shuttlebusje kon bereiken leek niet verstandig. Een eenzame man die verdwaald raakt in een onbekend stad was geen goed vooruitzicht. Het eerder in de week bezocht Sant Luca had ook wel een souvenirshop voor mijn besluit een kleine delicatesse voor thuis te kopen. De eigenaresse van het tabakswinkeltje kon mij niet verstaan, echter met aanwijzen en haar het juiste woord te laten zeggen kon het klein klingelbelletje ingepakt worden.

In een kwartier had de chauffeur de touringcar volgeladen met alle bagage. Een uur later bevonden we ons vliegveld Olbia dat we ditmaal via Departure weer verlieten naar de Gates. De aankomende nacht had het luchtruim zwart gekleurd en alleen in Nederland zagen we de typische snelwegen en gebouwen in een kleine maquettevorm verlicht. Een late aankomst op Schiphol betekende ook een noodovernachting bij een tante in Amsterdam. De vakantietrip zou bij het arriveren bij mijn tante gedaan zijn.